Μόλις προχθές ο Μανώλης Γλέζος άφησε άλλη μία βραδυφλεγή μπόμπα στον δημαγωγικό λόγο του Συριζα. Με απλά λόγια είπε οτι το να λέμε οχι στην λιτότητα δεν αρκεί. Μάλλον κοροϊδεύουμε τους πολίτες.
Γλέζος: «Στον κόσμο που ρωτάει πού θα βρούμε τα λεφτά, η απάντησή μας δεν είναι πειστική»
Σήμερα ακριβώς για την ειλικρινή «ομολογία» του, ο Μανώλης είναι στόχος των απανταχού δημαγωγών.
Π.Τατσόπουλος: «Ο Γλέζος είναι σαν το γεράκο του Αστερίξ με τη θεογκόμενα, τον Μαθουσαλίξ, αλλά σέβομαι τις απόψεις του»
Θα ακούσει και άλλα στην προσπάθεια να τον απαξιώσουν ώστε ο πολίτης να ξεχάσει τις κούφιες υποσχέσεις τους.
Εκείνο που πραγματικά συμβαίνει σήμερα είναι οτι η λαϊκίστικη δεξιά παράταξη του Σαμαρά πριν και σήμερα σύσωμη η αντιπολίτευση, έχει καταφέρει να πείσει πολλούς πολίτες με δημαγωγικό τρόπο, οτι η λιτότητα συνιστά νεοφιλελεύθερη πολιτική επιλογή και όχι μια ανάγκη που επιβάλλει η αμείλικτη πραγματικότητα των αριθμών. Ότι δηλαδή η Ελλάδα είχε και έχει να επιλέξει ανάμεσα στη λιτότητα και στη μη λιτότητα και μαζοχιστικά επιλέγει το πρώτο.
Πρόκειται, φυσικά, για ένα εντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα, στην ουσία ένα άθλιο ψέμμα. Η δημαγωγική αυτή προπαγάνδα, εκμηδένισε την κριτική σκέψη των πολιτών και έτσι αγνοείται το προφανές, οτι η αδυναμία εξωτερικού δανεισμού είναι που μας επιβάλλει να ισοσκελίσουμε τους προϋπολογισμούς μας αυτό είναι που ονομάζουμε, σήμερα, λιτότητα. Δεν μας δανείζει κανείς χωρίς να επιβάλλει όρους συμπίεσης των ετήσιων ελλειμμάτων.
Σήμερα – μετά από την συμφωνία του 2010 – οι χώρες της ΕΕ και το ΔΝΤ μας δανείζουν με το ελάχιστο επιτόκιο, ώστε να έχουμε κεφάλαια για την εξηπηρέτηση των τοκοχρεολύσιων που λήγουν από τα παλαιά ομόλογα. Μείωσαν το παλαιό χρέος κατά 100δις με κούρεμα των ομολόγων στο μισό. Χωρίς αυτό το κούρεμα σήμερα το χρέος θα είχε φθάσει τα 400 δισ. Μας δίνουν περίοδο χάριτος δεκαετιών για την έναρξη της αποπληρωμής, ενώ συγχρόνως υπάρχει και το σχέδιο νέας μείωσης του χρέους, αρκεί να καταφέρουμε με σκληρά μέτρα λιτότητας και οικονομίας παντού να ΜΗΝ παράξουμε νέα πρωτογενή ελλείμματα που θα απαιτήσουν νέο δανεισμό.
Παρ’όλα αυτά τα προφανή, εμείς από το πρωί έως το βράδυ σιχτιρίζουμε από την μια την ΕΕ, ονειρευόμαστε ουτοπικά “ελευθερία” επιλογών με το δικό μας νόμισμα, ενώ μεγάλη μερίδα των σημερινών πολιτικών, μας υπόσχεται επιστροφή στον κρατισμό, αναβιώνοντας το μοντέλο της πελατειακής πολιτικής που μας έφερε εδώ.
Και μεις ως πολίτες τι κάνουμε;
Σχολιάστε